Cowboybanken en inflatie

Eerst even dit

Ik ben geen econoom en heb dus niet de intentie om hier de slimme uit te hangen. Ik voel me eerder als de boer die over zijn land tuurt, naar de lucht kijkt, de wind uit het “regengat” voelt waaien, de wolken ziet voorbijdrijven, de zwaluwen laag ziet vliegen, de kleur van de ondergaande zon in de gaten houdt en al die waarnemingen vertaalt in zijn eigen weerbericht. Hij doet er een eerbare poging mee om het weer voor de komende dagen te voorspellen, ook al kent hij geen jota van meteorologie. Zo moet je dit lezen, als een luchtige terugblik op de voorbije maand. Een beetje ontspannende proza tussen alle cijfergeweld.

En nu ter zake

De beurs verveelt nooit. Wat een maandje alweer! Al word ik liever in de omgekeerde richting verrast…Maart heeft ons goed de stuipen op het lijf gejaagd. Eerst de SVB bank in Californië, slachtoffer van de stijgende rente, maar vooral ook van bedenkelijk beheer. Een storm in een groot glas water, zei men. Zo dacht ik er ook over. Kort daarop volgde echter Credit Suisse, in hetzelfde bedje ziek. Dat was geen glas water, maar had meer weg van een storm op het meer van Genève. Paniek alom. Iedereen zag 2008 weer opdoemen. Niet geheel onterecht. Gelukkig is de storm weer wat gaan liggen door bliksemsnelle noodingrepen over een nagelbijtend weekend. Opluchting alom. De meubels zijn voor even gered. Maar wel ten koste van veel aandeel- en obligatiehouders. Die zijn weer eens, net als in 2008, koud en zonder verweer recht in het kruis gepakt. Aandelen en ook obligaties houden dus RISICO in. Nietwaar, beste politici?

De bal is aan het rollen geraakt door de oplopende inflatie en de daaruit voortvloeiende stijgende rente. Daar waren veel “cowboybanken” niet op voorbereid. Ondanks alle waarschuwingen, circuit breakers, opgelegde provisies enz. nam GREED weeral de overhand en gingen vele banken weer gevaarlijk koorddansen, er van uitgaande dat er altijd wel een vangnet klaar hangt als ze van het koord vallen. “Nooit meer bankencrisis” blijkt al een even loze kreet als “Nooit meer oorlog”. Jammer maar helaas, de mens leert het nooit!

Trigger

De trigger voor die ontsporende inflatie, zei men, waren de exploderende energieprijzen. Alles moest wel duurder worden, want energie is toch het bloed van de economie. Brood, bakstenen, staal, cement, voedsel, reizen, kleren,… letterlijk alles heeft massa’s energie nodig. Iedereen, van bakker tot staalfabriek, verhoogde zijn prijzen en/of wierp zelfs de handdoek in de ring.

Echter, ondertussen zijn de energieprijzen weer genormaliseerd. Olie staat op een meerjarige low, gas is gezakt tot bijna 10% van zijn piekprijs in september vorig jaar en we maken recordhoeveelheden hernieuwbare energie die bovendien gratis is. Zo beweren sommigen toch. Consumentenprijzen lopen wel wat achter op die dalende prijzen omdat leveranciers vastzitten aan lange termijn contracten en daarnaast hun leuke “overwinsten” zo lang mogelijk willen vasthouden. Maar toch, de grootste druk is voorlopig van de ketel en de kostentrend is dalend.

Kosten dalen. Dus denk ik met mijn boerenverstand dat alles wat net veel duurder geworden is, toch minstens weer een beetje goedkoper moet worden. Mis poes! Er is natuurlijk de schaarste op de arbeidsmarkt die lonen stuwt. Er zijn de gestegen kosten voor ondernemingen met schuldverplichtingen. Er is her en der wat schaarste aan ontginning van grondstoffen of schaarste in aanbod van producten (chips) enz. Maar per saldo zijn de kosten toch gezakt. Desondanks is de inflatie er nog altijd. Alles wordt dus nog altijd duurder. Dat brood, die bakstenen, die winkelkar,… die blijven even duur en worden zelfs nog duurder. Iemand moet hier toch sloten geld verdienen? Dalende kosten en stijgende prijzen, daar tekent toch elke ondernemer voor?!

Ik vraag me gewoon af waar het addertje zit. Wat zie ik over het hoofd? Of zitten er dan toch heimelijk ergens op de planeet opportunisten in stilte te genieten van deze scheefgetrokken situatie? Wie het weet mag het me zeggen…Ik wil ook wel een hapje mee-eten.

Tot slot

Dat het een beetje rommelt in bankenland vind ik niet eens erg. Dat er een paar cowboys van hun paard vallen vind ik nog minder erg. Dat is een gezonde zuivering. Alleen zijn weer een aantal onschuldige beleggers die hun vertrouwen aan een bank gegeven hebben de pineut. Niemand die voor hen opkomt. “Ze moeten het maar weten, ze moesten maar hun geld op een spaarboek gezet hebben”, hoor ik de luidste haan op de hoogste sociale media mesthoop kraaien…