Waarom werken we?Financiële onafhankelijkheid begint bij jou

Wanneer ik dit schrijf, is het vrijdag 7 augustus in het mooie Leuven. De warme zon is eindelijk weggedeemsterd tijdens deze hittegolf met temperaturen tot 36 graden. Nu ik net mijn shift als financieel journalist heb afgerond en mijn hoofd heb leeggemaakt, zit ik met een fles tafelbier vanuit mijn terras te kijken naar mijn nieuwe buurman. Mijn nieuwe buur is een vriendelijke Syriër die deze week hier is komen wonen en zijn eerste BBQ aan het aansteken is. De krekels hoor ik op de achtergrond terwijl ik eindelijk de drukte van de dag achter mij kan laten. Een mens heeft soms nood aan stilte en bezinning, zeker in tijden van corona.

Tijd voor jezelf is heilig

Het valt me op hoe moeilijk het is om soms tijd te nemen voor jezelf. Gewoon rustig op jezelf zijn, genieten van de stilte en volledig tot rust komen. Zelf heb ik helaas de gewoonte om altijd maar bezig te zijn en te werken. Niets mis mee, maar soms moet je de pauzeknop kunnen indrukken en ook proberen te leven. Iets wat al moeilijk genoeg is met alle restricties die vandaag in onze samenleving op hun plaats zijn.

Helaas is het opvallend dat er in onze maatschappij amper ruimte is om eens op die pauzeknop te duwen. En al helemaal niet voor een periode langer dan een week of twee. Neen, onze maatschappij dwingt ons constant van de ene race naar de andere. De rustigste periode in je leven is die waar je op de schoolbanken zit. Dan heb je nog recht op vakanties en dat weken aan een stuk op regelmatige intervallen.

Maar dat stopt al snel wanneer je voor je eerste job gaat. Dan staat je een werkleven te wachten van 45 jaar (tegenwoordig noemen we dit een carrière) waarbij je 1 of 2 keer per jaar eens een weekje vakantie mag nemen. Daarna duik je weer in de rat race en dat ritme herhaal je tot je 65^ste. Dan mag je eindelijk met pensioen.

Vergeet niet ook nu te leven.

“En dan gaan we eens lekker leven.” Ken jij die uitspraak ook? Leven na je pensioen? Ik vind dit een van de jammerlijkste uitspraken die men kan doen. Het idee om uit te kijken naar je 65^ste omdat je dan pas weer tijd hebt om toffe dingen te doen. Allemaal mooi en wel, maar waarom moet je wachten tot je 65^ste?

Ik ga eerlijk zijn met je beste lezer, werken tot je 65^ste is een persoonlijke keuze. Het is geen plicht. Toen ik vandaag mijn shift stopte als financieel journalist, had ik er deze week een shift van 13 uur opzitten, gespreid over 3 halve dagen. Deze dagen, waarbij ik van thuis uit werk, zijn eigenlijk de enige waarop ik “werk” doorheen de week. En werken durf ik het zelfs niet te noemen. De financiële markten volgen is mijn passie waar ik toevallig voor betaald wordt. De rest van de week? Dan schrijf ik columns zoals deze hier op Spaarvarkens.be. Of dan lees ik rustig een goed boek of schrijf ik opinies in de media zoals op Doorbraak.be. En uiteraard spaar ik in de tussentijd om zo mijn financiële onafhankelijkheid in stand te houden.

13 uur per week werken en toch sparen?

Ja, dat heb je goed gelezen. Hoe kan het in godsnaam dat iemand amper 13 uur per week werkt en ook nog eens kan sparen? Dat kan perfect door bewuste keuzes te maken en oog te hebben voor de band tussen je loon en je uitgaven.

Wist je bijvoorbeeld dat 60% tot 70% van de uitgaven die je maakt naar 3 grote categorieën gaan? Dat zijn huisvesting, transport en eten. Die 3 kosten, daar ga je eigenlijk constant voor werken. De rest van je uitgaven zullen afhankelijk zijn van je consumptie. En dat kan vaak zeer goed meevallen.

Maar ook op de 3 categorieën van de hoogste kosten kan je aanzienlijke bedragen besparen. Wie buiten de lijntjes durft te denken kan lang voor zijn 65^ste al enorm veel van zijn vrijheid terugwinnen.

Huisvesting: een gigantische kost

Een paar jaar geleden kwam ik tot een plots besef. Toen ik een punt zette achter mijn carrière als beleggingsadviseur bij ING (de jobinhoud botste met mijn persoonlijke overtuiging van wie ik als adviseur wilde zijn), zat ik ineens opgescheept met mijn nieuw gehuurde appartement in Leuven. Dit appartement had ik gekozen om dicht bij mijn job te zijn. Een duur verblijf dat me 650 euro en meer kostte per maand en 1/3^de van mijn bankiersloon opslokte. En omdat ik zelf opstapte omdat ik de slechtste beleggingsadviseur was van Vlaanderen (hier kan je er meer over lezen), had ik ook voor een periode geen inkomen meer!

Na wekenlang reflecteren, besloot ik dat ik er genoeg van had. De financiële stress die ik kreeg van dit appartement, samen met de slechte ervaring bij mijn job, kwamen hard aan. Ik was al aangedaan omdat mijn werk niet was wat ik had gehoopt, maar de financiële stress die er toen nog bij kwam was er teveel aan. Omdat mijn ontslag niet gepland was, werkte ik eerst nog 3 maanden in een tankstation om toch maar mijn huur te kunnen betalen. En ook om mezelf op te rapen, want dit was al de tweede keer op korte tijd dat een jobervaring in mijn gezicht was ontploft.

Rust in werk is onbetaalbaar

Broodjes smeren in een tankstation en toiletten zuiver maken boden me wel een voordeel. Ik had eindelijk tijd om het plezier van rustig werk te ontdekken. Het salaris was weliswaar laag, maar de vriendschappen die ik hier maakte en het véél (en dan bedoel ik heel veel) lagere werktempo dat ik als standaard gewoon was in de financiële wereld waren een verademing. Hier leerde ik opnieuw genieten van de kleine dingen en het weer wat langzamer aan doen. Maar dat nam niet weg dat ik nog steeds met een probleem zat. De financiële stress die ik had was in al die maanden niet verdwenen. Zeker nu ik leefde van een minimumloon en ook nog geen voltijdse job kon krijgen.

Daar in dat tankstation langs de snelweg van Rotselaar beloofde ik mezelf iets. Het was sterker dan een belofte. Een eed! Ik moest en zou financieel onafhankelijk worden en nooit meer meemaken wat ik had meegemaakt. Ik wou niet meer werken voor een baas, maar wel voor mezelf terwijl ik rustig op mijn eigen tempo wou leven.

Alles begint met een plan

En wat deed ik dus? Ik ging rekenen. Om de strategie te bepalen om zeer veel te kunnen sparen. Ik berekende mijn toenmalige uitgaven en mijn vermogen. En ik keek ook naar het Belgische belastingstelsel. Al snel realiseerde ik me dat je in België als gemiddelde persoon vooral je spaargraad kunt omhoog krikken door minder uit te geven. Harder werken geeft je dat voordeel niet altijd. Van een loonsverhoging van 250 euro per maand die een werkgever je gunt, hou je zelf wals werknemer maar ongeveer 100 euro netto over. Extra geld verdienen is door de hogere belastingtarieven in ons land moeilijk. Maar in je uitgaven knippen? Dat is kinderspel eens je je gedachten erop gefocust hebt.

Eerst moest mijn appartement op de schop. Na enkele weken zoeken huurde ik in Leuven weer een kleine kamer van 350 euro. Hierin waren inbegrepen: huur, water, gas, elektriciteit, internet en parking. The catch? In ruil kreeg ik een kleine kamer waarbij je de gemeenschappelijke kamers deelt met 10 andere personen. Maar in ruil kreeg ik wel een jaarlijkse besparing van 3600 euro oftewel twee maandlonen, ieder jaar weer. Alleen al met deze zet halveerde ik de kost van mijn duurste uitgavenrubriek!

Na de uitgaven komen je inkomsten

Ook met mijn inkomsten moest ik wat aanvangen. Die moesten omhoog. Want om financieel onafhankelijk te zijn, heb je een spaarbuffer nodig. Zeker omdat het uiteindelijke doel is om deze buffer zo te beleggen dat je je uitgaven kunt betalen met de inkomsten uit je vermogen.

Daarom werkte ik 2 jaar lang in 3 verschillende jobs. Door de week was ik freelance journalist terwijl ik tijdens de weekends de nachtdienst deed als magazijnier en nachtbediende op de luchthaven, een job die ik zeer graag deed. Ik koos hier bewust voor omdat je door weekendwerk te doen in de industrie op amper 2 dagen per week 80% van een voltijds loon kunt krijgen. En dat combineerde ik dan nog met een avondopleiding filosofie aan de universiteit, een aangename hobby. Het was zwaar, maar met het geld dat ik bespaarde door te verhuizen (en de andere uitgaventips die ik later nog met je zal delen) kon ik op relatief korte tijd relatief veel geld bijeen krijgen. Zoveel zelfs, dat ik vandaag, met mijn nieuwe levensstijl, kan zeggen dat ik met mijn huidig vermogen de uitgaven tot mijn 32^ste kan financieren. De komende 5 jaar zit ik dus safe!

Na werken komt leven

Dit jaar, in februari, kwam het punt waar ik naar toegewerkt had. In plaats van veel te werken, zou ik nu beginnen te leven. Ik zegde bijna al mijn jobs op, waarbij ik mijn uren per week afbouwde van 70 uur tot 13 uur. Mijn job als financieel journalist hield ik omdat dit mijn passie is en een van de beste jobs die je kunt hebben. Daarbuiten zou ik enkel nog columns en artikels schrijven voor mijn lezers. En ondertussen? Mezelf verder ontwikkelen en verder opportuniteiten zoeken om definitief financieel onafhankelijk te worden en mijn uitgaven voor de komende 25 jaar te dekken. En geloof me, ik zal dit halen voor mijn 35^ste.

Waarom ik dit verhaal vertel? Ik ga niet zeggen hoe andere mensen hun leven moeten leiden en men moet zeker niet zo extreem leven als ik. Maar mensen onderschatten dat je met enkele simpele ingrepen zonder al te veel moeite 250 euro en meer per maand kan besparen. En dat je met die 250 euro extra misschien kunt kiezen om 4/5^de te werken (wat neerkomt op 52 extra vakantiedagen per jaar) of die reis te doen die je al lang wou doen. Alleen, er is vaak niemand in je leven die je de weg laat zien naar een rustiger leven. Niemand die je zegt hoe je dit moet aanpakken. Laat staan dat er mensen zijn die je helpen om financieel onafhankelijk te worden.

Start werkgroep financiële onafhankelijkheid

Laat nu net dat zijn wat ik met Spaarvarkens wil bereiken. Een gids zijn en mijn ervaringen delen met de mensen in Vlaanderen en Nederland. Deze maand zal ik daarom een werkgroep over financiële onafhankelijkheid gaan begeleiden. De groep telt tien leden. Het doel van mijn opdracht? Kennis delen over onze community en de weg tonen in Vlaanderen aan iedereen die wil helpen om financieel onafhankelijk te worden. Als ik op die manier mijn steentje kan bijdragen aan een betere wereld, dan besteed ik daar met plezier een deel van mijn vrije tijd aan.

Samengevat:

• “Pensioen” op je 65^ste is een optie, geen plicht.
• Niemand zegt dat je voltijds moet werken.
• Met goed uitgavenbeheer zet je geld om van slechte uitgaven naar goede.
• Leef nu, maar vind een duurzame balans.
• 60 tot 70% van je uitgaven gaan naar huisvestiging, voedsel en transport.
• Zoek jobs die goed per uur betalen, niet per maand.
• Tijd is je kostbaarste bezit.