Woord vooraf

Met deze reeks “kanttekeningen” wil ik inzoomen op de karaktervormende aspecten van mijn leven. Ze hebben er in belangrijke mate toe bijgedragen wie ik uiteindelijk als mens geworden ben. De geromantiseerde biografie “Over leven in een welvaartsstaat” is vooral karakteronthullend. Markante, soms diepmenselijke drama’s en andere gebeurtenissen die gezorgd hebben voor een ruimere bewustwording komen er onvoldoende in aan bod. Verhaalelementen van een boek moeten passen in een paradigma, een onderhoudende tijdlijn of spanningsboog, die aangenaam is om te lezen en een boodschap overbrengt. Maar hier vestig ik dus de aandacht op de dingen aan de zijlijn. Veel leesplezier!

Werken in de dancings in de jaren 80

Zondagavond in het vroege voorjaar 1985, m’n lief en ik hadden een bioscoopfilm achter de kiezen in de Rex, een cinema van baron Heylens imperium in het centrum van Antwerpen. Rond negen namen we de lijnbus op de Rooseveltplaats naar het polderdorp Stabroek, ten noorden van Antwerpen waar ik woonde. We waren zo goed als alleen op de bus. Aan de halte in de Dorpsstraat van Stabroek stapten we af. Het was aardedonker, bitterkoud en het miezerde. De in de verlichting glimmende straat was verlaten. Er viel geen levende ziel te bespeuren. Toch verraadde de talrijk geparkeerde auto’s aan de kant van de weg ergens een grote aanwezigheid. Een ritmisch gebonk dat afkomstig was van een door steegjes geflankeerd pand aan de overkant van de straat met een brede voorgevel, een diep portaal en grote, geblindeerde ramen trok de aandacht; dancing Mallemolen. Toch maar even kijken wat er te zien is, besloten we.

De massief houten deur met een klein ruitje op hoofdhoogte zwaaide spontaan open toen we naderden. De zware atmosfeer, een mengeling van sigarettenrook, de scherpe geur van alcohol en een bedwelmende mikmak aan deodoranten, sloeg ons meteen in ’t gezicht bij het binnenkomen. De ruimte was tot de nok toe gevuld. Over de hoofden van de op het ritme van de disco golvende mensenmassa heen zagen we de kleurrijk flitsende lichtshow in de verte. Bij die extatische gebeurtenis moesten we zien te geraken! We wrongen ons door de menigte en passeerden de manshoge JBL-muziektorens. De zware bassen van Johnny “Guitar” Watsons- A Real Mother for Ya ontnamen je de adem. Obers baanden zich brullend een weg met volle plateaus bestellingen boven het hoofd. We stapten een illusiewereld binnen. De sombere realiteit buiten viel compleet weg.

De kaskraker, Saturday Night Fever uit 1977 met John Travolta in de hoofdrol en bij uitbreiding de succesvolle romantische musical Grease (1978) inspireerden ook in België eigenzinnige, extraverte mensen om op de trend in te spelen en een dancing te openen. Jaren later kwam ik dezelfde type ondernemende einzelgängers tegen, maar dan aan de haven als natiebazen. Begin jaren 80 schoten de discotheken als paddenstoelen uit de grond. Zo ook in het godvergeten gehucht Stabroek, dat in geen tijd the place to be werd voor een breed uitgaanspubliek. 

Voor een gezonde, jonge hond met een verleden was de Stabroekse Dorpsstraat met de vijf danstenten een waar paradijs. Schoolbanken pasten me niet, ik wist met mezelf, met mijn levenslust geen raad dan er domweg maar wat op los te leven met snelle kicks en sloten bier. Wat moest ik toch beginnen in die grote wereld vol verwachtingen? Een diep geworteld gevoel van zinloosheid overheerste. 

Op m’n zestiende nam ik een job aan op zaterdag- en zondagnachten als “glazendrager” in dancing Mallemolen. De uitdaging lag me wel. Na een dik jaar was ik ober in diverse dansclubs, dan weer diskjockey. Op de vilt slipmatten van de Technics platenspelers uitgerust met Ortofon Concordenaalden plakten de populaire new wave 12 inch maxisingle– vinylplaten.  Maar ook maxisingles van andere bekende en minder bekende disconummers. Hieronder een greep uit de playlist voor de muziekliefhebbers.

• Fad Gadget – Coïtus Interruptus
• Man Parrish – Hip Hop
• George Kranz – Din Daa Daa
• Gary Numan – Cars
• John Foxx – Underpass
• The Human League – Being Boiled
• Trans- X – Living on Video
• Blancmange – Living on the Ceiling
• The Dance Reaction – Disco Train
• The Chaplin Band – Il Veliero
• Rockers Revenge – Walking on Sunshine
• Candido – Jingo by David Rodriguez JR

Een zottekot! Potige kerels met een te duchten reputatie schopten het tot portier. De ondernemingszin werd aangesproken; hoe positioneer ik me als ober het best tussen de talrijke bezoekers voor de beste opbrengst? “Baas, hierover bij dancing Circus krijg ik tien procent loon op de winst. Hoeveel bied jij?” Het onderste moest uit de kan worden gehaald en dat lukte meestal nog ook. Regels waren er niet, behalve dan de ongeschreven wetten van die ene autoriteit, de dancinguitbater. Op lichtkranten werden grootse, niet te missen events aangekondigd. Met eigen ogen zag ik hoe je een mensenmassa kon bespelen en naar je hand zetten. Hoe men succesvol de illusie creëerde dat hét daar allemaal gebeurde. Ik leerde oog te hebben voor het lucratieve, een eigenschap die pas veel later in mijn leven opnieuw belangrijk zou worden, namelijk op de spreekwoordelijke beursvloer.

Lees ook:

Deel 1: Een ongeschoolde arbeider
Volgende week – Deel 3: The Bounty