Gedachten na 1000 dagen geëmigreerd te zijn uit België

Wanneer ik dit schrijf heb ik mijn 33^ste maand van mijn wereldreis aangevat. Terwijl ik stap doorheen de rijstvelden van Vietnam en langs de baai van Ha Long Bay rij, heb ik op mijn scooter de tijd om te reflecteren. Nog meer dan van het uitzicht hier, geniet ik van de gastvrijheid van de mensen doorheen mijn reizen. En dan vooral van de gesprekken tijdens een nu rustige periode in Vietnam.

Ha Long Bay: schuilen in de stilte

Hier in Ha Long Bay bijvoorbeeld, is het momenteel buiten het toeristische seizoen. Het weer is met temperaturen van 17 tot 20 graden te koud om toeristen aan te trekken vanuit de rest van Azië. Voor mij is dat perfect, want daardoor kon ik een luxe appartement boeken op een woontoren op de 30^ste verdieping tegen amper 21 euro per nacht waar ik in stilte kan werken. Duurder dan wat ik normaal betaal (meestal leef ik op €300 per maand aan huur), maar ik verplicht me tegenwoordig om me af en toe wat luxe cadeau te gunnen.

Het nadeel? Die luxe resorts zijn allemaal gebouwd langs de stranden waar heel wat restaurants en winkelcomplexen zijn, maar deze zijn allemaal dicht buiten het seizoen. Een dagelijkse wandeling van een half uur om wat eten te vinden hoort dan ook bij mijn dagelijkse uitstapjes. Al is het panorama het zeker waard.

Spontante ontmoetingen

En zo leer je ook meteen spontaan mensen kennen wanneer je het niet verwacht. Zoals Dinh, een van de noedelverkopers die me hongerig door de stad zag wandelen en waar ik toevallig stopte om pho te bestellen. Een heerlijke soepmaaltijd van gekookte groenten en vlees gemengd met warm water, kruiden en noedels voor minder dan een euro. Ik ben er gek van als ontbijt om zo mijn dag te beginnen.

Nog voor ik mijn noedelkom in mijn handen vast had, had ik al een gesprek over de kleine dingen in het leven. Over Frankrijk (hij was er ooit geweest), familie en de mooiste streken in Vietnam. Het begon met een noedelmaaltijd, maar voordat ik het wist was ik de dag nadien met zijn familie lokale tempels en grotten aan het bezoeken. Een ongelooflijke ervaring.

Vietnam: een mooi land

Die spontaniteit en gastvrijheid ben ik de afgelopen 33 maanden al vaker tegengekomen. Was het nu tijdens mijn reizen in Jordanië, Turkije, Oost-Europa of in Thailand…Mensen zijn mensen en staan open om je binnen te laten in hun familie en leven. De boze buitenwereld is plots niet zo eng wanneer je constant aan het reizen bent. Bulgarije een land vol criminelen en maffia? Dan toch niet de Bulgaren die ik ken. Azië onveilig om door te reizen? Ik ken geen veiliger gebied om met een rugzak jezelf te verplaatsen. Als er iets gebeurt, zal men je meteen helpen. Het Midden-Oosten een enge plek? Enorm gastvrij is een betere beschrijving.

Gastvrijheid komt natuurlijk

En misschien is dat wel een van de dingen die ik het meest apprecieer aan deze reis. Het ontdekken van de openheid en gastvrijheid van de mensen. Belgen zijn zeker op hun eigen manier gastvrij, maar het is toch moeilijker om door de sociale verdedigingslinie van een Belg door te dringen. Een toevallige ontmoeting op straat en dan uitgenodigd worden op de koffie een paar minuten later en deze persoon voorstellen aan de hele familie? Ik zie het niet vaak gebeuren. Maar in het Midden-Oosten of Azië constant. Het zijn immers niet de plekken die ik bezoek die het meest interessant zijn (al draag ik ze wel altijd mee in mijn hart), maar vooral de gesprekken met mensen. Of het nu gaat over het leven van iemand in zijn land, de familie, de kinderen en wat men doet… Of praten over de economie, politiek en de wereld. Het constant bijleren en openstaan voor anderen is misschien nog wel het belangrijkste wat je leert tijdens het reizen. Van de locals, maar ook van de andere expats die ik tegenkom.

2 collega Spaarvarkens die me kwamen bezoeken in Hoi An

Zo “date” ik ondertussen iets meer dan een maand een Duitse uit Cyprus waarbij we op een gegeven moment vanuit het zuiden van Vietnam samen vertrokken zijn naar het noorden. Zoals alles in het nomadenleven, staat ook op deze ontmoeting een einddatum (in een paar weken zal het stoppen en scheiden onze wegen). Maar dat tijdelijke aspect maakt mijn leven net zoveel rijker. Tijd heeft zoveel meer waarde wanneer iedere dag in je leven net in het teken staat van die tijdelijkheid. Iets waar de meeste onder ons moeite mee hebben om te accepteren, maar dit leren omhelzen is de beste manier om je leven net die extra glans te geven van betekenis. Het maakt je relaties met mensen zoveel intenser en smaakvol.

Eens je op dit ritme leeft, apprecieer je iedere dag des te meer.

Ik zie dan ook geen enkele reden waarom ik het ooit in mijn hoofd zou halen om definitief terug naar België te komen. Af en toe mijn vrienden en familie bezoeken, dat doet me altijd weer deugd. Maar wat zou iemand zoals ik in dat kleine België moeten doen de hele dag? Mezelf opsluiten in een kantoor voor een financiële instelling? Een family office helpen met zijn financiële vraagstukken en daar poen scheppen? Dat zou ik kunnen doen. Maar dat interesseert me niet. Ik ben gespecialiseerd in financiën en goed in geldzaken, maar bezit verwerven en aanzien interesseert me niet meer. Zeker als de prijs daarvoor is dat ik mezelf moet opsluiten in België. Zou ik dat willen, dan heb ik altijd nog de optie om een moord of een andere criminele activiteit te begaan ;-) Eenmaal je deze vrijheid hebt kunnen proeven, kijk je heel anders naar heel wat zaken. Ik wil me tijdens mijn leven inzetten voor de maatschappij in de vorm van financiële kennis delen en mijn partner en familie gelukkig maken in het mate van het mogelijke. Dat is voldoende voor mij waarbij ik niet wil vergeten om ook af en toe wat te leven. Want de persoon die ik vaak het meest vergat de afgelopen jaren, was mezelf.

25 landen later en 1000 dagen nadat ik ben geëmigreerd uit België weet ik één ding. Ik wil deze wereldreis nog jaren verder zetten. Niet 100 dagen, niet 1000, maar tot mijn tijd op is . En ondertussen blijven we leven alsof iedere dag mijn laatste is.

Stefan Willems, 7 maart 2024, Vịnh Hạ Long

Geschreven te Noord-Vietnam