Het vroege varken vangt de worm

Vandaag moesten sommige spaarvarkens vroeg uit de spreekwoordelijke veren. Of ze ook allemaal met de kippen op stok zijn gegaan, is een andere zaak. Maar dat de vroege vogel de worm vangt, staat vast. Dat is trouwens wat grote ondernemers zoals Sam Walton van de Amerikaanse supermarktketen Walmart als hun motto beschouwen. Walmart publiceert straks trouwens kwartaalcijfers. Maar we zijn aan het afwijken.

En of we iets gevangen hebben, een busrit terug in de tijd, een tijdzone achteruit naar de nulmeridiaan, het verre Londen. Dat is de vroegere habitat van Spaarvarken Pascal Paepen, die ons daar zal rondleiden. Zo’n reis maakt de vroegste vogels onder ons nerveus. De buschauffeur, bijvoorbeeld, wapperde bij het inchecken in de haven van Calais met zijn papieren, op zoek naar het boekingsnummer. Een aantal spaarvarkens kwam op dat moment nog over de vangrail geklauterd om hun plaats op de oversteek te bemachtigen.

Brexit

Ook de brexit draagt zijn steentje bij aan het bemoeilijken van de reis. Paspoorten zijn nu een noodzakelijk kwaad en worden nagekeken door de grenscontrole. Al snel blijkt dat het niet veel meer dan een symbolische controle is. Twee grootmachten die elkaar nooit echt lustten – of het moest rauw geweest zijn – hebben er een sport van gemaakt elkaars burgers te pesten. 

Na controle bleek dat geen enkel spaarvarken door de mand viel. Of toch: de geboortedatum van spaarvarken Nathalie kwam – op het jaartal na – overeen met die van vandaag. We hebben dus ook een feestvarken onder ons. We zongen in ons beste Engels Happy Bird Day en tierden hieperdepiep. Hoeveel keer? Dat vertellen we niet. 

Roze knuffel

Het feestvarken had ook nog een hapje bij: luxe sandwiches in drie versies. Om de honger te stillen. Daar zegt een varken nooit ‘nee’ tegen. Terwijl iedereen de maag gretig vulde, overhandigde Pascal haar de eerste varkenstrofee ooit; een roze knuffeldier, met een welgemeende dank u, omdat Nathalie deze speciale dag met ons wil delen. 

Drieënveertig paar varkensoogjes kijken vanuit het piepkleine busje naar het grote schip waar ze weldra door zullen worden opgeslorpt. Het doet een beetje denken aan Gepetto en Pinokkio in de buik van de grote walvis. Ook het lampje van de bus gaat branden: we krijgen de maag van de metalen vis te zien.

P&O of zo

Bang zijn we niet. Wel verwonderd. De gezichten in de bus worden nu verlicht door kleine lampjes van mobiele telefoons. Menig spaarvarken is al vlijtig aan het opzoeken of P&O Ferries beursgenoteerd is. Wie zoekt die vindt. Teleurstelling alom. Het bedrijf blijkt in handen van Arabieren. Moederbedrijf DP World werd in 2020 van de beurs gehaald. Niet alleen de Brusselse beurs heeft last van exits.

Eenmaal tot stilstand gekomen kruipen we uit de bus en gaan we op ontdekkingsreis in deze stalen reus. We krijgen elk nog een badge om met onze naam aan een groot roze lint. We vallen wel op zo en herkennen elkaar al op grote afstand. De andere reizigers lijken wel te denken: “spaar ons van die roze bende”.

Roze bende 

Niet veel later trekt het schip zich langzaam in beweging. Grote propellors, misschien wel de vooruitstrevende Azipods van het Zwitserse ABB? Of is het toch Rolls-Royce, trekken het water onder het gevaarte door en verplaatsen het schip zonder veel moeite richting de krijtkust van Dover. 

Op de boot waren een paar hongerige varkentjes toch enigszins ontgoocheld. Ze keken uit naar de full monty, met worstjes en zo. Bij P&O Ferries dacht men daar anders over. Vette varkentjes wil men er liever niet aan boord. Dat leidt ook voor de boot tot overgewicht. Er waren genoeg alternatieven voor het full English breakfast: croissants, porridge of een sandwich. Maar dus niet de overdaad die we van de Britten gewoon zijn. Het P&O regime is dan ook hard. Enkel vrachtwagenchauffeurs mogen er ontbijten. Ze hoeven zich niet eens te identificeren. Je haalt ze er zo uit. In vergelijking met hen zijn spaarvarkens lichtgewichten. Geen probleem. We zullen onze schade de komende dagen wel inhalen. Vanaf nu staat er iedere ochtend een full monty op het programma. Met worstjes en zo.

Even later, aan de andere kant van het Kanaal, rollen we alweer van de boot. Daar zetten we onze zoektocht verder, dit keer aan de andere kant van de weg. Wordt vervolgd.

Morgen: spaarvarkens in Londen!