Belegger lacht met Exmar bod

De avontuurlijke reis van kapitein Nicolas en de Exmar

Op een boogscheut van de bruisende Noordzee, was er eens een gedreven kapitein genaamd Nicolas Saverys. Deze dappere kapitein was de trotse eigenaar van de helft van een imposant schip, gedoopt “De Exmar”. Zijn hele leven had de man gewijd aan het verkennen van de wereldzeeën. Samen zochten ze naar verborgen schatten en onvertelde avonturen, ondanks het feit dat het ongeluk maar al te vaak hun onwelkome metgezel was. De Exmar, rijk aan ruimte en ongetapt potentieel, had altijd wel de capaciteit om interessante vracht en schatten te vervoeren. Opmerkelijk was echter dat het grootste deel van het ruim vaak onbenut bleef.

Onverwachte tegenslagen en een onfortuinlijke deal

In vervlogen tijden werd de Exmar gecharterd door een buitenissige Canadese miljardair, Pacific Rubiales genaamd. Hij huurde met gretigheid delen van het vrachtschip, een overeenkomst die een noodzakelijke levenslijn vormde voor de Exmar en uitzicht gaf om eindelijk rustige wateren te gaan bevaren. Het schip waarvan de ene helft in handen was van de kapitein, de andere helft in bezit van de bemanning, kreeg zo zijn noodzakelijke brandstof. Toen het noodlot toesloeg tijdens een expeditie naar Canada en de miljardair tragisch verdronk in een meer van schulden, was de kapitein gedwongen tot jaren van doelloos zeilen. Op zoek naar een nieuwe klant voor zijn schip en bemanning. Maar dit keer in vuilere en woeligere wateren dan men had gehoopt.

De onvermijdelijke financiële storm

De kapitein, getekend door een onfortuinlijke deal met enkele bankiers uit het verleden, worstelde met een berg van schulden, waardoor hij zijn geliefde boot als onderpand had moeten geven. De dreiging van het niet kunnen terugbetalen woog zwaar; hij riskeerde niet alleen zijn eigen kajuiten en ruim te verliezen, maar ook die van zijn bemanning. Nachtenlang hielden niet alleen de golvende zeeën hem wakker, maar ook de dreiging van een financiële storm, een angst die al zijn passagiers in zijn greep hield.

Na jaren van zwalken over de roerige oceaan, meerde de Exmar aan in Argentinië. Daar vond de kapitein een potentiële huurder voor zijn ruim waar de lokale handelsbasis wel hun cargo kon stockeren tegen een mooie prijs. Echter, een dramatische wending van het lot zorgde ervoor dat de klant zich onverwachts terugtrok, het contract verscheurde en de hoop van de kapitein aan diggelen sloeg. De wereld was door een vies virus stilgevallen en er was geen vraag meer naar de cargo van de handelspartner. Gelukkig was er een zilveren randje aan deze donkere wolk, de Argentijnse klant betaalde een boete van 150 miljoen dollar, weliswaar na veel tegenspartelingen. Enkele passagiers verkochten hun kajuit tegen bodemprijzen in deze periode nu ze het einde van “De Exmar’ al voor zich zagen. Door de schadevergoeding van 150 miljoen dollar werd de overlevingskans van de Exmar verlengd, hoewel een blijvende oplossing nog uitbleef. En een nieuwe reis op de wereldzeeën begon.

Maar de kapitein gaf niet op…

 Na enkele zware jaren, slaagde de kapitein erin om het schip drijvende te houden terwijl de buitenwereld het vertrouwen in de kapitein verloren was. Zo kon de stuurman een contract sluiten met een welgestelde Nederlander om een deel van zijn ruim te huren voor de komende 5 jaar met een optie van een verlenging. De Exmar kon daardoor eindelijk een koers richting rustigere wateren inslaan, al was de som vooral bedoeld om het schip drijvende te houden. Het lot had daarnaast eindelijk een meevaller voor de kapitein. Toen het weer omsloeg, strandde een groot schip voor de kust van Rusland na bestookt te zijn door piraten. In de chaos die volgde, verkocht de kapitein zijn reddingssloepen tegen een forse prijs aan een rijke Italiaan. Niet om het schip te redden, maar de prijzen voor reddingssloepen was door het ongeluk fors omhoog gegaan nadat niemand er jaren naar gekeken had. “Waarom deze dan niet kopen om er winst mee te maken? Dacht de Italiaan.

De zon scheen weer voor de kapitein en de Exmar. Zijn ruim was gevuld met een overvloed aan goud en een langverwacht contract lag binnen handbereik. Het leek erop dat de dagen van kommer en kwel voor de Exmar eindelijk voorbij waren en dat het fortuin kon worden gebruikt voor verdere renovaties aan het schip.

Spanningen aan boord: de kwestie van eigendom en waarde

Maar wel geld is, komen ooit discussies. De kapitein, verre van naïef, was zich er terdege van bewust dat volgens het contract van de Exmar, hij eigenaar was van de helft van het schip. De vracht, de helft van de kajuiten en het goud in het ruim waren van hem, terwijl de passagiers de andere helft bezaten. Wat de passagiers echter niet beseften, was dat ze geen idee hadden van de exacte hoeveelheid goud aan boord. Hoewel de kapitein verplicht was om de hoeveelheid goud elk kwartaal te melden aan de bemanning, bleef de waarde van de rest van de vracht een mysterie. Want hoe waardeer je nu eenmaal al die cargo? Tegen marktprijs, of tegen de prijs die de kapitein in zijn boekhouding noteerde.

Gedreven door een verlangen naar meer onafhankelijkheid na al dat ongeluk, groeide de irritatie van de kapitein om zijn tijd en energie te verspillen aan het geruststellen van zijn bemanning, met het kwartaalverslag als een constant aanwezige stressfactor en zijn concurrenten die ook meekeken in zijn boekhouding. Hij had meer controle nodig over zijn schip, en welk moment was beter dan nu om de controle over te nemen, nu de Exmar eindelijk in kalme wateren was beland?

De kapitein greep zijn kans en bood zijn passagiers aan om hun kajuiten terug te kopen. Na jaren van verwaarlozing was de waarde van de kajuiten op de tweedehandsmarkt flink gedaald, maar sinds het dieptepunt waren de prijzen nu het vijfvoudige gestegen. Het terugkopen van de kajuiten zou ook betekenen dat de kapitein de volledige controle over de vracht, inclusief het goud, zou krijgen. Het bepalen van de exacte waarde van de kajuiten leidde echter tot felle discussies. Sommige passagiers stemden in met het bod van de kapitein, terwijl anderen beweerden dat de vracht en de kajuiten veel meer waard waren.

De uitkomst? De Exmar blijft zonder compromis varen met zijn bemanning

Het uiteindelijke resultaat van deze onenigheid? De kapitein wist iets meer dan de helft van de passagiers te overtuigen, waardoor hij uiteindelijk 77,76% van de kajuiten wist te bemachtigen. Aan het einde van augustus plant de kapitein een nieuwe poging om nog meer kajuiten in handen te krijgen. Maar de uitkomst van deze overnamepoging zal tot dan blijven boeien. Veel bemanningsleden zijn nog steeds niet bereid hun kajuiten op te geven zonder passende compensatie. De kapitein streeft ernaar 95% van de kajuiten te bemachtigen, want volgens de regels van de boot, zou de overige 5% dan gedwongen worden om hun kajuiten te verkopen tegen dezelfde prijs. Ook zijn er enkele matrozen die twijfelen of ze toch niet moeten ingaan op het voorstel, want zal men later wel een betere prijs krijgen voor hun kajuit? Dat er meer waarde zit in Exmar dan de kapitein nu wil geven, weet deze trouwe matroos in ieder geval wel zeker. Op dit moment is het gewoon een kwestie van principe geworden waarbij bij een geste, de muiterij zijn kop zal neerleggen. Zonder een compromis zal Exmar waarschijnlijk nog jaren op de beurs blijven, al ben ik eerlijk dat ik dat niet zo’n slechte zaak zou vinden. Het is nu aan de kapitein om de koers te bepalen voor Exmar de komende jaren. Of we aan boord blijven of niet ligt in zijn handen.

Dank aan alle 806 bemanningsleden die via www.dejuisteprijs.be deel hebben genomen aan het verzet! Begin september mag je van ons een nieuwe update verwachten. Meer actuele informatie over Exmar kan je vinden in de beleggingsclub van Spaarvarkens.be.